Ziemski klimat oscyluje między ciepłymi i zimnymi okresami i jest on kontrolowany głównie przez Słońce, a nie ilość CO2 w atmosferze.
Siła słonecznego pola magnetycznego jest powiązana z ilością plam pojawiających się na tarczy słonecznej. Cykle słoneczne dostarczają bezpośrednich dowodów, że produkcja energii słonecznej zmienia się w przewidywalny sposób. W okresach, gdy Słońce nie jest zbyt aktywne (tzw. minimum słoneczne) plamy pojawiają się rzadko, albo wcale ich nie ma. W czasie maksimum aktywności słonecznej, plam w zależności od cyklu jest bardzo dużo.
Astronomowie zidentyfikowali 7 różnych cykli słonecznych ze średnim okresem wynoszącym od 11 lat (podstawowy cykl słoneczny) przez cykl Schwaba, po trwający około 2300 lat cykl Hallstatt. Niektórzy badacza wyróżniają również cykle milenijne. Bardzo ważny cykl słoneczny to ten 22 letni, spowodowany zmianami w intensywności i kierunku pola magnetycznego Słońca.
Przykłady:
Pod koniec X wieku Wikingowie osiedlili się na Grenlandii i kolejne pokolenia nazywały tę wyspę swoim domem. Zresztą wskazuje na to sama nazwa wyspy z ang. Greenland – zielony ląd. Jednakże w przeciągu kilku kolejnych stuleci wszelkie ślady osadnictwa całkowicie zniknęły z powodu zmian klimatu. Pod koniec XV wieku temperatury na Grenlandii stały się tak niskie, że wszyscy Wikingowie musieli się przesiedlić.
Zapisy dotyczące ilości plam słonecznych z tamtego okresu, wskazują na prawie całkowity ich brak. Czas ten jest znany pod nazwą Małej Epoki Lodowcowej obejmującej kilka minimów słonecznych w tym Minimum Maundera. Poza wypędzeniem Wikingów z Grenlandii okres ten przyniósł wielkie nieszczęścia, takie jak fale głodu, spowodowanych znacznie gorszymi zbiorami, zamarzanie Tamizy w okresie zimowym, całkowite załamanie się upraw ciepłolubnych roślin na terenie Chin oraz liczne wojny, rewolucje i epidemie. Cały ten okres trwał do 1850 roku.
Historia jasno pokazuje, że klimat się zmienia, oscylując między zimniejszymi i cieplejszymi okresami:
200 p.n.e – 600 n.e. ocieplenie z okresu imperium rzymskiego
440 – 900 tzw. wieki ciemne
900 – 1300 średniowieczne ocieplenie
1300 – 1850 mała epoka lodowcowa
1850 – …. współczesne ocieplenie
Gazowe olbrzymy
Na Słońce wywierają też wpływ dwa gazowe olbrzymy układu słonecznego Jowisz i 🪐 Saturn. Koniunkcja tych dwóch planet zdarza się średnio raz na 20 lat, przy czym odległość między nimi w tym czasie się zmienia. Ustawienie tych planet w szeregu, powoduje tak zwany słoneczny cykl wsteczny. Cykl ten obejmuje zmiany zarówno w szybkości wirowania, jak i mocy Słońca (moc słoneczna gwałtownie spada). Sam ruch wsteczny jest powodowany przez grawitacyjne przyciąganie tych planet.. Kiedy Saturn i Jowisz znajdują się w tym samym kwadrancie Układu Słonecznego, wywierają większy wpływ na Słońce. Cykl ten jest niezaprzeczalny.
Cykl 60 letni związany z oddziaływaniem Jowisza i Saturna, wyjaśnia dodatkowe okresowe ocieplenie klimatu, które miało miejsce w latach 1850-1880 a następnie 1910-1940 i 1990-2000 oraz ochłodzenie w latach 1880-1910; 1940-1970 a także pauzę w globalnym ociepleniu, która trwa od 2000 roku.
Jak widać czynniki kosmiczne odgrywają wiodącą rolę w zmianach klimatu na ziemi. Bez ich uwzględnienia trudno tworzyć jakiekolwiek wiarygodne modele, pozwalające określić przyszłość naszej planety, a demonizowanie dwutlenku węgla (niezbędnego dla roślin) jest dowodem daleko idącej ignorancji.
Zobacz także:
Czas ciemności … aktywność słoneczna a upadek cesarstwa rzymskiego
Na podstawie:
„Climate Control or Climate Cycles” John Turner principia-scientific.org
eternityandfingerprints 
Pięknie dziękuję za wartościową wiedzę, którą przekazujesz 🙂